Geleende tijd

Mijn moeder heeft de foto uitgekozen die na zijn dood het meeste op hem lijkt. Naarmate langzaam de meedogenloze, mij nog veranderende tijd verstrijkt, fixeer ik hem steeds meer in deze pose; het raam, de stoel, het boel dat hij bekijkt, en al mijn komende metamorfosen worden door mij aan dat portret geijkt. Straks ben ik even oud als hij op deze foto. Nog even, en wat is geweest wordt weer zoals het was in den beginne: Dezelfde sluitertijd. Ik zit te lezen in deze kamer, en het licht valt binnen door een verdwenen raam waarbij hij leest.